स्वयंपाक करणॆ या गोष्टिशी माझे जन्मापासुन वाकडे! लहानपणी गरजच नव्हती पण मोठं झाल्यावर सुद्धा आजी,आई आणि साक्षात बल्लवाचार्य बाबा घरात असल्याने अगदी चुकुनसुद्धा स्वयंपाक घराशी तोंडओळखही झाली नाही.पण एक होतं, गावात रहात असल्याने घराबाहेर खायची वेळ जास्त कधी आली नव्हती.चुकुन कुठल्या हॉटेलात खायची वेळ आली तर 'यात काय , यापेक्षा चांगलं मी घरी बनवेन' असं बाबा म्हणायचे आणि खरच खूप चांगलं बनवायचेही.पण सगळे पदार्थ बनवण्यामद्ये आम्हा भावंडांची मदत फक्त कांदा चिरणॆ,लिम्बु कापणे अशी लिंबुटिंबु होती. नंतर एक भयाण दिवस उजाडला,आणि मेडिकलला ऍडमिशन मिळुन माझी रवानगी जे.जे. हॊस्पिटल नामक छावणीत झाली.तिथे म्हणजे 'वॉटर वॉटर एवरिव्हेअर नॉट अ सिंगल ड्रॉप टु ड्रिन्क' अशी अवस्था होती.पूर्ण कॅम्पसमध्ये पाच-सहा कॅन्टीन्स आणि दहा-बारा डब्बेवाले असुनही त्यांच्यापैकी एकाच्याही हाताला चव नव्हती.
घरी फोन केला की न राहावुन आज काय केलं होतं जेवायला हे विचारायचे."आज ना आईने पातुरडी (माश्यांचा एक प्रकार) केली होती" हे ऐकुन जिवाची घालमेल सुरु व्हायची. नंतर जेवताना डब्ब्यातील कालवलेला भात पातुरडिच्या आठवणीने जायचा नाही.यालाच कालवाकालव होणे म्हणत असावेत! माझ्यासारख्या खात्यापित्या घरच्या मुलीचे अगदी कुपोषण होत होतं.वजन चार किलोंनी कमी झालं.असेच एकदा फोनवरुन रडुन गोंधळ घातल्यावर आईबाबा मला भेटायला आले."ताई,निदान दूध तरी तापवून पी बेटा " असे म्हणुन त्यांनी एक कॉईलची हॉटप्लेट मला घेवुन दिली.या शेगडीनेच माझ्यासमोर स्वयंपाकाची अलीबाबाची गुहा बटन दाबताच उघडली.स्वयंपाक म्हणजे स्वयं केलेला पाक हे मला प्रथम उमगले.त्याचीच ही कथा.हॉटप्लेट पाककृतीचे असे काही अनुभव आपल्याकडे असतील तर नक्की कळवा.आणि हो , रेसिपीजसुद्धा! बाय!
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें