मंगलवार, जनवरी 16, 2007

सोनुचे अजब जग

नदिच्या काठावर तायडिच्या बाजुला नुसतं बसुन बसुन सोनु अगदी कन्टाळुन गेली होती.तायडी तर मस्त पुस्तक वाचनात मग्न होवुन गेली होती .तसा एकदोनदा सोनुने तायडिच्या पुस्तकात डोकावायचा प्रयत्न केला पण चित्रे नसलेलि पुस्तके वाचण्यात काय मजा? बसल्या बसल्या फ़ुले गोळा करुन हार गुम्फ़ुया असे तिने ठरविले. भर दुपारी एवढे कष्ट घ्यावेत का असा विचार करतानाच लाललाल डोळ्यांचे एक गोरेपान ससोबा तिला दिसले. आता ससा दिसणे ही काही तिच्या द्रुष्टिने नवलाईची गोष्ट नव्हती; अगदी ते ससोबा पळता पळता 'अरे बापरे मला उशिर झाला वाटत ' असे म्हणत होते तरी तिला काही वेगळे वाटले नाही (नंतर मात्र ससा कसा बोलला हे आठवुन तिला फारच गम्मत वाटली. पण तेव्हा मात्र सगळे बरोबर वाटत होते.)जेव्हा ससोबांनी पळायचे सोडुन ,थांबुन, कोटाच्या खिशातुन घड्याळ काढुन बघितले तेव्हा मात्र ही काही वेगळीच भानगड दिसते हे तिच्या लक्षात आले.तो पर्यन्त घड्याळ ,घड्याळच कशाला कोट घालणारा ससा तरी तिने कुठे पाहिला होता ? हा प्रकार काही वेगळाच दिसतोय असे म्हणून ती ससोबांच्या मागे धाऊ लागली .आणि ससोबा एका बिळात गुडुप होताच सोनुही मागचा पुढचा विचार न करता त्या बिळात शिरली.




ससोबांच बिळ म्हणजे एक भूमिगत आडवा रस्ताच होता,लांबच्या लांब.पण ससोबांच्या मागे पळता पळता सोनु धप्पकन एका खोल-खोल खड्ड्यात पडु लागली. बिळ खूपच खोल होतं की सोनु स्लो मोशन मध्ये पडत होती नकळे पण किती तरी वेळ ती नुसती पडतच होती.
मध्येच एकदा खाली पाहुन आपण नक्की कुठे पडतोय याचा अंदाज घेण्याचा तिने प्रयत्न केला पण खाली मिट्ट काळोख होता.मग तिने आजुबाजुला बघायला सुरुवात केली.पूर्ण भिंत भरुन नुसती कपाटेच कपाटे होती.खाऊच्या बरण्या,चित्रांची पुस्तके असं काय काय भरलं होतं त्यांत.खुंट्यांवर काही विचित्र नकाशेही टांगले होते. नकाशांवरुन सोनुला भूगोल आठवला. "बापरे,मी इतकी खोल चाललेय की पृथ्वीच्या मध्यबिंदुपाशी असेन. कुठला अक्षांश आणि कुठ्ला रेखांश कुणास ठाऊक?" वास्तविक अक्षांश -रेखांश म्हणजे काय याचा सोनुला काही पत्ता नव्हता.पण हुशारी दाखवणं तिला फार आवडायचं , आता ऐकायला कोणी नसलं म्हणून काय झालं.
"बहुदा पृथ्वी पार करुन,पलीकडुन बाहेर येईन मी.तिथली माणसं उलटी चालत असतील नै.खाली डोकं वर पाय. विरोधाभास."
आता मात्र ऐकायला कोणी नव्हतं त्याचं सोनुला बरं वाटलं कारण 'विरोधाभास' हा शब्द नक्कीच चुकला होता. आणि अनोळखी ठिकाणीसुद्धा कोणी आपल्याला हसु नये असं तिला वाटत होतं. "कुठला देश असेल बरं तो , इंग्लंड की अमेरिका?"
मला वाटतं , मला कुणालातरी विचारायला लागेल,ते पण इंग्रजीतून.तसं मला इंग्रजी येतं म्हणा(सोनुच्या शाळेत पहिलीपासुन इंग्रजीही शिकवायचे. "एक्सक्यूज मी मॅडम. व्हॉट नेम कंट्री? बरोबर ना?" सोनु फाड्फाड इंग्रजी फाडत होती.
काय बाई म्हणेल ती मॅडम,"कुठली ही अडाणी मुलगी ,जिथे राहते तिथलं नाव पण माहिती नाही "
"छे,छे मला कुणी अडाणी म्हटलेलं नाही चालणार. मी गुपचुप कुठल्यातरी दुकानाच्या पाटीवर नांव वाचेन.पण दुकानाच्या पाटीवर देशाचं नाव लिहितात का?"
पडता पडता मध्येच "गुलाबजाम" असं लिहिलेली बरणी तिला दिसली. मोठ्या उत्सुकतेने तिने ती उचलली.(पडता-पडताच) पण ती बरणी रिकामी होती. वैतागुन ती खालीच फेकुन देणार होती पण खालच्या ससोबाला लागलं तर. तिने पडता पडताच खालच्या एका कप्प्यात ती बरणी ठेवली.
माझी मनी इथे असती तर किती मजा आली असती. सोबतही झाली असती पडायला. "मने,कुठे आहेस गं तू? तुला भूक तर लागली नाही ना? तू इथे असतीस तर तुला एखादा उंदीर नक्कीच मिळाला असता खायला. उंदीर नाही तर वट्वाघुळ तरी.तुला माहित्येय ते अगदी उंदरासारखंच दिसत. इंग्रजीमध्ये तर आर ए टी -रॅट म्हणजे उंदीर आणि बी ए टी -बॅट म्हणजे वट्वाघुळ. आणि तू म्हणजे सी ए टी कॅट." परत एकदा फाड्फाड इंग्रजी सुरु झालं.
"पण काय गं,कॅट इटस रॅट सारखं कॅट इटस बॅट असतं का? डज कॅट इट बॅट? डज कॅट इट बॅट ?"
हळु-हळु पडण्याचा वेग वाढु लागला आणि " डज कॅट इट बॅट ,डज बॅट इट कॅट "असं काहीतरी बोलत एका गुंगीतच सोनु खाली आदळली.

पडण्याचा कार्यक्रम संपला एकदाचा! आवाज जरी "धप्प" असा झाला तरी सोनुला अज्जिबात लागलं नाही.फ्रॉक झटकत ती आजुबाजुला पाहु लागली.वरती मिट्ट काळोख होता आणि समोर एक लांबलचक रस्ता. रस्त्याच्या टोकावर घाईघाईने जाणारे मगाचचे ससेबुवा अजून दिसत होते.
"शेपूट माझं" असे काहीसे पुटपुटत ते लगबगीने चालले होते.आज्जी जशी "कप्पाळ माझं" म्हणते ना तस्सच. त्याना गाठायला सोनु पळु लागली तर ते दिसेनासेच झाले कुठेतरी. सोनुमात्र एका भल्यामोठ्या हॉलमध्ये येऊन पोचली. हॉल कसला तो एक 'दरवाजेमहालच' होता.बघावं तिकडे आपले दरवाजेच दरवाजे! आणि सगळे कुलुपं लावून बंद. "अय्या,मग मी आत कुठुन आले,चिवित्रच आहे सगळं."
रांगेत तिने सगळी कुलुपे खेचून उघडायचा प्रयत्न केला, पण छे, एकही उघडेना.शेवटी ती महालाच्या मध्यभागी आली. एवढ्यात तिथे एक काचेचे टेबल उपटले होते,आणि टेबलावर एक छोटीषी सोनेरी चावी. "ह्या इटुकला चावीने ही मोठाली कुलुपं कशी उघडणार बाई ?"
इतक्यात एका पडद्यामागे लपलेलं एक पिटुकलं दार तिला दिसलं. दार कसलं . पंधरा इंचांची एक छोटीशी झडप होती ती. तिच्या कुलुपाला मात्र आपली सोनेरी चावी एकदम फ़िट्ट बसली. सोनुने झडप उघडुन पहिलं तर समोर एक बिळ, आणि बिळाच्या टोकाला एक सुंदरशी बाग होती. ''या बंद महालापेक्षा त्या बागेत कित्ती मजा येईल ना? पण उपयोग काय? या झडपेतून माझं डोकंपण जात नाहिये पलीकडे. आणि समजा गेलंच डोकं पलीकडे तर माझ्या खांद्यांशिवाय ते काय करिल बिच्चारं एकटं?"
सोनुचे विचार नुसते ऊधळत होते. "मला छत्रीसारखी स्वतःची घडी कशी करायची हे माहीत असतं तर मी नक्की तसं केलं असतं." सकाळपासून इतक्या चिवित्र गोष्टी घडत होत्या की स्वतःला घडी घालणारी माणसे असु शकतात हे सोनुला कळलं होतं.
"या दरवाजासमोर नुस्तं डोकं फोडण्यात काय अर्थ नाही, चला बघुया टेबलावर एखादी नवी चावी प्रकटते का?"एखादी मोठी चावी किंवा 'अशी घाला स्वतःची घडी' असं लिहीलेलं एखादं पुस्तक तरी नक्किच असणार अशी तिची खात्रीच होती. पण यावेळी टेबलावर एक सुंदरशी बाटली प्रकटली होती, तायडिच्या परफ़्युमच्या बाटलीसारखी गोड. बाटलिवर लेबल होतं "पिऊन टाका".
"वा रे वा ! म्हणे पिऊन टाका. आम्हाला माहित्येय बरं काय करायचं ते. पहिल्यांदा बाटलीवर कुठे 'विषारी पदार्थ, लहान मुलांना हात लाऊ देऊ नका ' असं लिहीलं नाही ना ते पहायचं अस्तं म्हटलं!"
आईने दिलेले सल्ले बहुतांशी उपयोगी असतात हे सोनुला अनुभवाअंती (चांगलंच) कळलं होतं. म्हणजे मेणबत्तीवर जास्त वेळ बोट धरलं तर पोळतं, चाकुशी नीट खेळलं नाहीतर हात कापतो वैगेरे,वैगेरे.
पण या बाटलीवर असं काही लिहीलं नव्हतं. हळुच सोनुने एक थेंब चाखुन पाहिला. ओ हो! काय भन्नाट चव होती. कॅडबरी, बासुंदी ,गुलाबजाम बरोबरच कैरी आणि चिंचेचीसुद्धा चव होती त्या थेंबात.तिने ती बाटली अधाशासारखी पिउन टाकली.
---- क्रमशः

कोई टिप्पणी नहीं:

एक टिप्पणी भेजें